Κρύβεσαι...
Πίσω από το δάκτυλό σου, αλλά κρύβεσαι...
Ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό....
Τι γίνεται λοιπόν στην περίπτωση που ενστικτωδώς δεν θέλεις να του το πεις??
Το γεγονός ότι δεν είστε μαζί σε πονάει...
Όμως το ότι περνάτε πολλές ώρες μαζί έστω και σαν φίλοι σε κάνει να νιώθεις εντάξει...
Σου αρέσει που αν πονέσει θα στο πει...
Σου αρέσει που σε ακούει, σε εμπιστεύεται..
Λατρεύεις να βλέπεις το χαμόγελό του σχεδόν όλη την ημέρα...
Λατρεύεις να ακούς το γέλιο του, τη φωνή του...
Αγαπάς το γεγονός ότι υπάρχει...
Μήπως τελικά είναι καλύτερα που δεν ξέρει?
Μήπως η φιλική σας σχέση είναι καλύτερη από την ερωτική??
Πώς μπορεί κάποιος να ξέρει??
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορεί...
Μόλις η φιλία μετατραπεί σε σχέση χάνεται...
Γιατί?
Γιατί πολύ απλά οι αναμνήσεις μένουν για πάντα...
Από την άλλη όμως είναι σαγηνευτικό να προσπαθείς να ανακαλύψεις τη ζωή και το νόημά της μέσα από το άτομο που σου "ολοκληρώνει" τη ψυχή σου...
Άντε να βρεις άκρη...
Τόσες σκέψεις...
Τόσες διαφορετικές απόψεις...
Τόσα περίεργα γεγονότα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου